សិប្បកម្មកែច្នៃត្រីមួយនៅខេត្តកំពង់ចាម ជួយបង្កើតទីផ្សារដល់អ្នកចិញ្ចឹមត្រីក្នុងសហគមន៍
សិប្បកម្មកែច្នៃត្រីមួយនៅខេត្តកំពង់ចាម ជួយបង្កើតទីផ្សារដល់អ្នកចិញ្ចឹមត្រីក្នុងសហគមន៍
ជាការពិត ការធ្វើកសិកម្មសម្រាប់តែផ្គត់ផ្គង់ក្នុងទម្រង់ជាវត្ថុធាតុដើមមិនសូវជាមានទីផ្សារធំទូលាយ ប៉ុន្មានទេ ដោយហេតុថាកសិករមិនមានជម្រើសច្រើនក្នុងការលក់ ប៉ុន្តែបើសិនជា កសិករអាចកែច្នៃ ចេញទៅជាផលិតផលថ្មីមួយទៀត ទីផ្សារក៏នឹងមានភាពទូលាយទៅតាមនោះ។
ជាក់ស្ដែងនៅក្នុងស្រុកជើងព្រៃ មានកសិករជាច្រើននាក់ដែលប្រកបរបរចិញ្ចឹមត្រី ហើយពួកគេអាច ត្រឹមតែលក់ត្រីស្រស់ៗទៅឲ្យភ្ញៀវ ដែលមានន័យថាបើសិនជាតម្រូវការអតិថិជនធ្លាក់ចុះ ពួកគេនឹងត្រូវខាតបង់ដោយមិនអាចលក់ទៅណាទៀតបាន។
ដោយឃើញបញ្ហានេះ ក្នុងនាមជាសមាជិកម្នាក់ដែលរស់នៅក្នុងស្រុកជើងព្រៃ អ្នកស្រី ធឿន ស្រីនី ដែលពីដើមឡើយជាអ្នកធ្វើប្រហុក ផ្អក ត្រីងៀតសម្រាប់លក់នៅក្នុងផ្សារស្គន់ស្រាប់នោះ បានពង្រីក អាជីវកម្មរបស់ខ្លួនពីលក្ខណៈគ្រួសារ ទៅជាសិប្បកម្មមួយ។
បើតាមការឱ្យដឹងពីអ្នកស្រី អាជីវកម្មតូចតាចលក្ខណៈគ្រួសារមួយនេះ មានអាយុកាលជាង ១០ឆ្នាំមកហើយ រីឯការបង្កើតទៅជាសិប្បកម្មគឺទើបតែធ្វើឡើងបានប្រមាណជា ១ឆ្នាំកន្លងទៅនេះទេ។ ដោយឡែក ជំនាញធ្វើប្រហុក ផ្អកនេះ អ្នកស្រីចេះបន្តមកពីម្ដាយដែរ។
អ្នកស្រី ធឿន ស្រីនី៖ «សម្រាប់វត្ថុធាតុដើម ប្រភេទត្រីដែលយកមកផលិតគឺខ្ញុំផ្ដោតលើសហគមន៍ស្រុកជើងព្រៃច្រើន ដូចជាត្រីអណ្ដែង ត្រីប្រា ត្រីឆ្តោ ខ្ញុំផលិតចេញពីសហគមន៍ផ្ទាល់ អញ្ចឹងហើយខ្ញុំព្យាយាមមែនទែន ដើម្បីឱ្យសហគមន៍របស់ខ្ញុំទាំងមូលមានទីផ្សារ ខ្ញុំទិញពីសហគមន៍ផ្ទាល់ យកមកកែច្នៃដើម្បីដាក់លក់។»
អ្នកស្រីបន្តថា៖ «ខ្ញុំផ្ដោតសំខាន់លើត្រីចិញ្ចឹម ដោយសារតែនៅក្នុងស្រុកនេះទីផ្សារត្រីចិញ្ចឹមសម្រាប់កសិករគឺមិនទាន់មានទេ ដល់អញ្ចឹងខ្ញុំខិតខំប្រឹងប្រែងបំបែករឿងហ្នឹងមួយឱ្យគេបានស្គាល់ ឱ្យគេទទួលស្គាល់ ត្រីចិញ្ចឹមមានគុណភាពល្អ មានអនាម័យ ទាំងគុណភាពទាំងស្តង់ដារ អញ្ចឹងទៅ។»
អ្នកស្រីបន្តរៀបរាប់ទៀតថា រហូតមកដល់ពេលនេះអ្នកស្រីមិនទាន់មានលទ្ធភាពជួយដល់អ្នកចិញ្ចឹមត្រី ក្នុងសហគមន៍ទាំងមូលនោះទេ ពោលគឺអ្នកស្រីជួយបានតែកសិករនៅជុំវិញសិប្បកម្មនៅឡើយទេ ហើយមូលហេតុគឺអ្នកស្រី ធឿន ស្រីនី បានបញ្ជាក់ថាដោយសារនៅតំបន់ខ្លួនមានកសិករចិញ្ចឹមត្រីច្រើន។
ដោយសារតែទំហំសិប្បកម្មក៏មិនទាន់ជាធំខ្លាំងក្លានៅឡើយ ក្នុង១ថ្ងៃសិប្បកម្មដែលមានឈ្មោះថា «សិប្បកម្មត្រី ធឿន ស្រីនី» អាចផលិតត្រីស្ងួតគ្រប់ប្រភេទក្នុងទំហំ ២០០គីឡូក្រាម។ ហើយសម្រាប់ ទីផ្សារលក់វិញគឺអ្នកស្រីលក់ចូលតាមផ្សារទំនើបនៅក្នុងក្រុងភ្នំពេញ ទៅក្នុងស្រុកជើងព្រៃ និងក្រៅពី នោះគឺលក់ទៅឱ្យឈ្មួញកណ្ដាលដែលគេទិញយកទៅលក់បន្ត។
បើទោះបីជាមានទីផ្សារច្រើនគួរសមហើយក្ដី តែម្ចាស់សិប្បកម្មរូបនេះមានមហិច្ឆិតាចង់ពង្រីកអាជីវកម្ម បន្ថែមទៀត ជាពិសេសចង់ឱ្យមានការទទួលស្គាល់កាន់តែច្រើនពីសំណាក់អតិថិជនទាំងក្នុងស្រុក និងក្រៅស្រុក ទៅលើគុណភាព និងស្តង់ដារ។ ម្លោះហើយ ទើបអ្នកស្រីខិតខំផ្សព្វផ្សាយផលិតផល របស់ខ្លួនតាមរយៈការចូលជាសមាជិកភូមិមួយ ផលិតផលមួយ និងចូលរួមដាក់តាំងពិព័រណ៍ផលិតផលក្នុងកម្មវិធីផ្សេងៗជាដើម៕
